Metody tworzenia trójwymiarowej fotografii

Najpierw należy określić, co rozumiemy przez zdjęcie trójwymiarowe. Pod względem technicznym jest to dokładnie taki sam obraz, jak każdy inny, np. plik JPG o określonej rozdzielczości i głębi koloru. Zostanie on jednak poddany modyfikacjom, które poprzez specyficzne ustawienie pikseli lub zmianę ich koloru pozwoli na stworzenie złudzenia, że niektóre z przedmiotów znajdują się bliżej oglądającego, a inne dalej. Nie chodzi więc o stworzenie np. hologramu. Nie będzie to także dokładnie taki sam obraz jaki generują tzw. telewizory 3D.

Metod na uzyskanie takich obrazów jest kilka i warto wybrać właściwą, każda z nich ma bowiem swoje wady i zalety.

Pierwszą jest stereoskopia, polegająca na jednoczesnym wyświetleniu dwóch obrazów, z których każdy został zrobiony z minimalnym przesunięciem - dokładnie tak, jak widziałoby daną scenę oko lewe i prawe. Zaletą tej metody jest kapitalna jakość obrazu i dobre odwzorowanie trójwymiarowości. Niestety, do oglądania tak spreparowanych fotografii koniecznie jest korzystanie ze stereoskopu (dodatkowego sprzętu). Zdjęcia po wydrukowaniu i wycięciu umieszcza się wówczas w tylnej ściance stereoskopu.

Ciekawe przykłady trójwymiarowej, stereoskopowej fotografii znajdziesz np. na stronach http://imgur.com/a/yPxe0 czy http://ekspozycje.org.pl/zdjecia-3d.

Często spotykanym rozwiązaniem jest natomiast anaglif. W tym wypadku znowu mamy do czynienia z kilkoma zdjęciami z nieznacznie różniących się pozycji, przy czym różnice pomiędzy nimi oznaczane są kolorami (czerwonym, niebieskim lub zielonym). Podobnie jak w przypadku stereogramu, do oglądania trzeba używać specjalnych okularów 3D (klasyczne, kinowe: czerwono-niebieskie), mających za zadanie ukryć odpowiednie fragmenty zdjęć.

Opisane metody mają więc istotne wady. W przypadku anaglifu dodatkowo nie można używać na zdjęciu niektórych barw, w tym czerwonej.

Rys. Anaglif sprawia wrażenie rozmytego i przez to nieciekawie wygląda oglądany bez okularów

Wreszcie zupełnie „niekomputerową” metodę stanowią obrazy rastrowe. Te fotografie, zwane inaczej lentikularnymi, to specyficzny kolaż pociętych pionowo lub poziomo zdjęć, które nałożono na siebie a następnie przykryto folią z miniaturowymi soczewkami. Oglądanie takiego obrazu pod różnym kątem powoduje, że obserwator widzi za każdym razem coś innego. Efekt ten wykorzystywano często do tworzenia „trójwymiarowych” pocztówek czy zakładek do książek.